7: Alleen de vogels...

Wat is er veel te doen en wat is er voor iedereen te weinig tijd. Toch maar gewoon terugverhuizen naar Bonaire? De laatste twee dagen is zelfs mijn blog erbij ingeschoten!

Waar was ik gebleven? Woensdag volgens mij! Eerst de dag maar eens een keer nuttig beginnen. Op bezoek bij Jan Okhuizen om te zien wat hij zoal tegenwoordig doet. Mooi bedrijf! Zelfde grootte als ik vroeger zelf had, alleen nu anno nu. Misschien moet ik bij Jan aan de slag gaan :-) 

Daarna door naar Tony. Met Tony heb ik in het verleden veel gebouwd maar jammer genoeg was hij niet aanwezig. Wel even de yard overgelopen. Wat een bekend gevoel, even bijpraten in de carpenteria, De bouw op Bonaire is nog geen vetpot, maar het gaat weer. Misschien dus weer bij Tony aan de slag...

Verder nog wat andere mensen  gesproken: Hotels, Appartementen: Grootste werkgever en opdrachtgever is tegenwoordig RCN en dat wemelt van de consultants... misschien een idee!

Anyway: naast werk ook deze dagen antuurlijk nog leuke dingen gedaan. Zo zijn we naar de animal shelter geweest. Waar we heeeeel lang geleden begonnen met een paar hokken staat nu een fraai complex. Niet dat iedereen daar aandacht voor had: de jonge hondjes en katjes waren natuurlijk veel aantrekkelijker... 

Natuurlijk nog even de Hangout bar weer onveilig gemaakt! En op woensdag nog een training meegepakt bij de barracudas. Ik heb zelfs scorend vermogen :-) Maar dat zoute water... dat is echt wennen! Het blijft pijn doen aan de ogen. Niets wat een goed biertje niet kan verhelpen trouwens..

Dus ook maar een Bonaire Blond geprobeert. Apart bier! Need to try! De gist zit onder in de fles en wordt apart opgeschonken. Leuk detail, maar heb me toch maar bij het bier gehouden. Heerlijke smaak #Doen

Duiken werd het deze vakantie niet voor mij: Vrijdag kon de rest (die wel bleef :( mee op een beginnersduik. Voor mij dus nog maar een ochtendje snorkelen. Deze keer op Donkey Beach, Mooi voor de airport. Ook hier weer een keur aan vissen, een kleine Murene en veel parrotfish. Daar ook nog maar eens gespeeld met de anemonen... ssssttt..hoort niet zo, maar het blijft een leuk gezicht... 

Donderdag de dag van vertrek. En natuurlijk had ik mijn paspoort zo goed opgeborgen dat ik die niet direct kon vinden... Maar ... ik ben het dan wel vaak kwijt, meestal is het niet weg! Zo dook ook deze keer het paspoort na enig speurwerk weer op. 

Na het snorkelen via Spice naar het appartment. Het vliegtuig had toch twee uur vertraging dus veel haast was er niet geboden. Koffer wegbrengen en weer terug om nog even te chillen... Tenslotte nog een biertje op de airport en het vliegtuig zien landen om dan uiteindelijk toch maar door de Douane te gaan: de rest achterlatend voor nog een paar dagen genieten!

Onderweg op Curacao een tussenstop: Moet je als transit passagier (je komt dus niet eens door de Douane...) een 100% controle ondergaan... Rare jongens ... "curacao the unfriendly island"? was eigenlijk altijd al zo. In Nederland nog eens door diverse checkpoints. Je kwam vroeger makkelijker van West naar Oost Berlijn!

6: Crossen in het turtle gras

Als altijd weer rustig en relaxed wakker worden. Wel weer al voor 0700, maar dat is wel lekker met dit weer. Op deze dag een rondje om de zuid. Hoewel: eerst even richting Captain Don's Habitat.

Benieuwd hoe Oasis er tegenwoordig bij ligt. En eerlijk is eerlijk: Het ziet er niet verkeerd uit. De volgroeide tuin, de aanpassingen in de vijver, het blijft nog altijd een leuk plan.

Vandaar via de westkant afzakken naar het zuiden. Langs de zoutpannen, die nog altijd in verschillende tinten roze liggen te stralen in de zon en daarmee afsteken tegen het azuurblauw van de zee en het grijsblauw van de binnenmeren. Pink beach bestaat echt

alleen nog in naam. Weinig Pink, Nada beach. Jammer, er liggen daar veel mooie herinneringen.

Aan de zuidkust even staan kijken naar de kunsten van de kite surfers. Hoog en laag vliegend over het water, alle kleurige sails die door elkaar heen lijken te zwerven. Een machtig gezicht. Wel een prijige hobby, zo bleek: even meedoen met 3 man en we waren €850,= kwijt... dan bedenk je je nog wel een keer.

Door langs de slavenhutjes en de willemstoren. White en red liggen er nog redelijk bij. De toren mogen we niet meer in. Dat was een mooi uitzichtspunt geweest! Ondertussen blijkt onze chinese sleursloep een dorstig type: Halverwege de kust komen we er achter dat de meter op nul staat. Benieuwd of we Lisa's gasstation nog halen. Maar niet getreurd! We hebben de soeksuki en we kunnen eerst nog ontspannen bij Jibe!

Bij Jibe heeft Erik getracht zijn surfkunsten weer op te halen. Beetje roestig, zo bleek, maar hij kan nog een week oefenen... Verbazing wel over de lokale jeugd; daar waar iedereen zich bewust is, dan wel bewust wordt gemaakt van de tere natuur, vindt men het hier normaal om dwars door het turtle gras te surfen en te lopen “Ze hebben toch geen skeg” … Misschien niet, maar ze liggen en lopen er ook in. Had toch de hoop dat de surfscholen daar meer aandacht aan zouden besteden.

's Avonds onze zoektocht naar een goede sneck voortgezet. Nu bij Nadia het eten gehaald. Aangezien we dachten wel honger te hebben, gewoon 6 porties besteld. Maar ja... dat zijn natuurlijk porties voor bouwvakkers, niet voor luie toeristen... Vandaag dus waarschijnlijk kliekjes dag... en dat op vakansie!

4: Aap Noot Mies...

Zondag stond in het teken van de RotaRally. Geen “hoe kom ik zo snel mogelijk over Bonaire” maar meer een “welke ingewikkelde route moet ik nu nemen” rally. De ochtend stond in het teken van een ingewikkeld schema van plaatjes, aanwijzingen en nummers. Jammer genoeg zonder Tristan en Erik: Tristan had de tropische zon ten volste ervaren en Erik offerde zich op. Want een rally door de zon zou Tristan nog meer op het niveau gekookte kreeft hebben gebracht.

Vanaf de start bleek al dat we de nodige ervaring misten. Rosalie en Erwin wensten ons alle succes vanaf de start en die hadden we ook echt wel nodig. Na 23x de eerste aanwijzing te hebben gevolgd hadden we het door, dachten we... al met al bleek het verhaal voor ons veel aanknopingspunten te hebben, maar daarnaast nog veel meer hoofdbrekens. Op diverse plekken bleken we meermalen dezelfde bocht te moeten maken, onszelf in herhaling een route te moeten laten rijden en diverse keren werd een “ooooooohhhh zo!!” gehoord in ons chinese monster.

Veel verbazing onderweg ook over de puinhoop die we nog altijd weten te maken van onze kunuku. Man, wat jammer! Los van het zwerfvuil ook op veel plekken het gedumpte overtollige puin, huisraad en andere zaken die echt geen plek horen te hebben in de knoek. Zonde! Ta bo Isla, bo mama! Be Careful with her!

Na veel omzwervingen wisten we uiteindelijk Maiki Snack te bereiken. Een korte lunchbreak bracht ons op het traject van bolletjes en pijltjes... HELP! Maar gelukkig waren Tanja en kleine Gras hier snel op ingespeeld, zodat uiteindelijk zonder veel problemen het stadion werd bereikt. Daar begon toen pas echt de beproeving. Vind drie locaties (dat ging me erg goed af) en een aanwijzing... WELKE?? Echt... Nee.. NIET! Dit achter ons gelaten te hebben, werd het volgende traject ingezet... Via het leesplankje een route volgen die was samengesteld op basis van … Noway, forget it, laat maar, word nix... we hebben alle kanten van het stadion gezien en toen maar besloten om de twee thuisblijvers op te halen om naar de bbq te gaan op Te Amo beach. \

Daar nog heerlijk nagenoten en de nodige tips en trics geleerd... niet dat we waren rond gekomen, maar we begrepen wel ietsje meer van de route.. net te laat: Volgend jaar maar weer met Jan en Mar rjden misschien...

Na terugkomst bleek de sleutel van één van de appartementen pleite te zijn. Een grote zoektocht leverde veel ouwe rommel op van voorgaande huurders (schoonmaken is nu eenmaal een kunst) maar geen sleutel. Na veel gezoek, de meeste telefoonnummers in het boek bleken achterhaald, bleek uiteindelijk de beheerster toch nog ergens te traceren. Ook de kids konden weer op hun eigen bed slapen!\

Nog even langs Mentor (Dank Jan Kees voor de bonairesnecks.com site! ) voor een late nite snack en ook de zondag is alweer achter de kiezen. Op naar het volgende avontuur: De mangroves!

5: Row row row your boat...

Dat je nog half in Nederlandse tijd leeft is prima, lekker vroeg wakker. Maar als je er dan ineens echt op tijd uitmoet... dat is dan weer niet ingepland en blijkt lastiger!

Om 0815 bij De mangroves zijn. Zonder Tristan en Sebas die een dagje “no sun' opgelegd hebben gekregen. Eén voordeel; zo leren we de waarde van sunblocks, caps en shirts kennen in dit weer... We gaan dus een ochtendje mangroves verkennen!

Na Elly weer lekker te hebben geknuffeld (die vond dat ik vééééél te wakker was voor zo vroeg op de ochtend, imagine that...) heeft George ons meegenomen de mangroves in. Peddelend door één van de mooiste natuurgebieden van Bonaire. Genieten van al het kleine leven onder je kano. Het lijken onpeilbare dieptes, maar het heldere water en de donkere bodem spelen je parten. Verderop, waar het turtle gras staat en plekken met zand zichtbaar zijn, zie je pas echt hoe helder het water is.

Onverwacht, maar in de mangroves geen muskiet tegen gekomen. Onder onze tafel in het appartement schijnen er meer te leven... Wat we wel veel zien is dus visjes... klein en kleiner, maar ook groot en groter. Na een lange peddeltocht door diverse kanaaltjes en over verschillende stukken meer open water de kano's aangelegd voor een snorkeltrip. Jammer genoeg stond vandaag de stroming in het kanaal verkeerd... dus we moesten met de stroom mee met als gevolg dat het zand, opgeworpen bij het uitstappen, door het kanaal het zicht wat vertroebelde. Toch bleef het een heerlijk gezicht, alle vissen onder de mangrove wortels. Als klapper nog een grote kreeft die verstopt zat tussen de wortels en een paar barracudas.

Onderweg nog een ontmoeting met een jonge flamingo die van de grope was afgedwaald en een schildpad die even nieuwsgierig zijn (of haar?) kop boven water stak. Een geslaagde ochtendbesteding!

Na het oppikken van rood en roder en een lunch at the appartement. Maar eens op tour around the island van Hato via Caribbean Club en Karpata naar Rincon.

Bij Caribbean club even ondergronds. De halve grot/ inzinking die vroeger prominent aanwezig was, ligt nu verscholen in de mundi. Een borrel aan de bar en door naar 1000 steps voor een snorkeltrip.

Weer van die mooie visjes! Onderwater blijft op Bonaire toch geweldig! Heerlijk dobberend op de golven, hoofd in het water en genieten van het uitzicht. Rustig langs de dropoff: Tijdverdrijf was nog nooit zo makkelijk.

Door naar Karpata. Wat ooit een trots landhuis was is nu een vervallen ruïne. Wat een zonde. Zo ga je toch niet om met je geschiedenis? Overal groeit het groen (oké.. bruin) door de gebouwen, de daken zijn ingestort en de houten vloeren verrot. Schande in het kwadraat. Een plek die zo mooi is gelegen, waar zoveel mogelijk is: Daar zou je met een long lease toch een heerlijk project van kunnen maken. Gemiste kans... of zou ik daarvoor naar Bonaire terug kunnen komen?

En laatste stopplaats is dan natuurlijk Rincon. Nog even langs de kadushi distillery om te proeven hoe je nu drank van cactussen maakt. Dat is ze goed gelukt! Wederom een paar theorie lessen over het proces, we hebben een leerzaam dagje vandaag. Ook mooi om te zien dat de oude bioscoop in ere wordt hersteld. Daarna maar een hapje eten bij de sneck. Biertje, dorpelingen en stoba met moro: wat heb je nog meer nodig?  

Relaxed terug naar Hato via de hoofdweg. Weer een dagje genoten!