3: Nog eventjes wachten....

Op zaterdag kwam even de zon voorbij, maar die trok zich gelukkig weer snel terug achter het wolkendek. Veilig denk je dan dus, voor je tere hollandse huidje... Niets is minder waar, kwamen we in de loop van de dag achter.

De dag begon sportief. Om 10 uur afgesproken om een balletje te gooien met de Bonaire barracuda's. Het waterpolo en zwemteam dat op Bonaire voor het waterpolovertier zorgt. En zowaar; Ik bleek niet alleen drijf vermogen te hebben, maar zelfs voortbewegen ging nog goed. Gooien behoort weer tot de mogelijkheden, k moet maar weer gaan spelen!

Voor ik nu helemaal enthousiast wordt... het was natuurlijk in de zee met aflopende bodem waar ik rustig op mijn teentje kon staan tussen het koraal. Erik dobberde als vanuits in het doel en Grasje gaf her en der een spurtje om aan te tonen dat ze toch wel wat in haar mars heeft. Met Tristan en Sebas als gewillige vleugelspelers en Tanja als fluitist kon Esther zich concentreren op haar taak als scorebord. Nuttige zaterdagochtend!

Na een wedstrijdje ballen uiteindelijk op de kant maar afgesproken om woensdag nog eens langs te komen. Schijnbaar waren we toch niet zo slecht als we zelf dachten. Of zouden ze veldvulling zoeken?

Daar kwamen al de voortekenen dat zee, zwemmen een aanslag is op je huidskleurtje: Ondanks het wolkendek waren de ruggen en schouders al aardig op kleur... en dat zou alleen maar erger worden...

Van Playa door naar Jibe. Want als we dan toch willen chillen op de antillen, dan was dat vroeger al een goede spot, dus waarschijnlijk nu ook nog wel.

Natuurlijk niet zonder tussenstop! Want via Nikiboko naar Jibe brengt je langs de weg naar Lac, en daar kun je natuurlijk niet langs zonder Elly gedag te zeggen! Heerlijk om haar even te zien. Van de week nog maar eens op herhaling, want door een kleine interne verbouwing bij El was het maar van korte duur.

Jibe bleek nog altijd een geslaagde spot! De hutjes van drijfhout waren er nog, weliswaar iets uitgebreid, en de bar bleek een heerlijke hangout te zijn voor de middag.

Wel bleek al snel dat de hoek van de bar weliswaar voor ons gemaakt was als hangplek, maar dat ook de bar hier wat zwakheden vertoonde... Of zou er meer aan de hand geweest zijn? De drank bleek zodanig gepositioneerd te zijn dat zowel Gras sr als tall Hemingway het lukte om een glas met inhoud over de bar te verspreiden. Zonde van de goede drank....

Daarna nog even in de zee gedobberd in het pislauwe water ( blij dat we daar niet hoefden te ballen) op de zachte zandbodem (zou pink beach alweer bestaan ). Wat een heerlijk mooi zand is het! De route via Belnem naar “the appartment” genomen.

Dan het avond eten... Na lang gezocht te hebben hadden we een beslissing genomen. Op weg naar het restaurant! Maar... onderweg kwamen we dus de pizzajoint tegen... enne... dus... werd het pizza.

Vandaag RotaRalley!!  

2: I can't stand the rain...

Natuurlijk zijn we veel te vroeg wakker. Het tijdsverschil met Nederland is 6 uur en dat raak je niet in een vlucht van 10 uur kwijt. Dus als we “eindelijk” naar Playa gaan is het eigenlijk nog maar negen uur, terwijl we het idee hebben dat er al een dag op zit.

Danique maakt zich ernstig zorgen ondertussen. Geen zon! Een zwaar wolkendek hangt over Bonaire en laat op het eerste gezicht geen zonnestraaltje door. Aan het eind van de dag is zijn we hier echter maar wat blij mee: ons tere Hollandse huidje heeft ondanks de wolken een aardig kleurverschil opgelopen. Was de zon er geweest ,dan had de lokale Herman den Blijker ons vast als kreeft op het menu gezet!

De wandeling naar Kralendijk downtown centrum is een uitdaging. Gebrek aan voetpaden op het eerste deel (Wat?! Nederland zonder voetpaden??, ja echt...) maakt de route lastig. De boulevard is en blijft een heerlijke wandelpromenade. Maar wat weten ze de waterkant hier af te breken. Het aloude “niet hoger dan de hoogtse palmboom” is al lang geleden losgelaten en de toeristenkolossen met dure appartementen staan nu tussen de oude relikwieen van weleer. Ik ben voor vernieuwing, maar dit is rucksichtloos bouwen.

Gelukkig zit Karel's er nog wel :) iets grotere pier, verdwaalde palen in het koraal... het principe van Stinapa is ook al overboord, zo lijkt het.

Oke! Dan is er altijd nog polar!! Good old...

Na het doorsjokken van de kaya Grandi is er slechts één aankoop van belang: Robertje heeft natuurlijk alleen teenslippers mee en zijn tere velletje gaat niet zo goed om met dat rubbertje tussen zijn tenen. Gelukkig bied de chinees uitkomst. Na een uitgebreide zoektocht tussen de exclusieve merken weten we een uniek exemplaar van een slipper op te duiken. Gered!

Ondertussen ook contact met onze transport provider! Ook hier is natuurlijk weer exclusief transport geregeld. Een authentieke, klassieke, in originele staat verkerende Suzuki Vitara raisin top! De high end versie van de good old SJ die we voorheen altijd reden. Helemaal compleet: 4 wielen, een stuur en een voor en achteruit: The works. Deze wordt even later aangevuld, met 7 man in een vitara is toch wat krap, met een double cab pickup. Merk? Geen idee. Model? Doubel cab... met bak enzo... made in china, nog geen 3 jaar oud, net 30k op de teller en ook in rijdende staat! Man! Dit worden avonturen!

Boodschappen doen blijkt een crime. Betaald iedereen dit? Prijzen zijn in de supermarkado niet hoog, maar exhorbitant hoog. Zou verboden moeten worden! Maar misschien de verkeerde keuze gemaakt? We gaan van de week maar eens een vergelijkend onderzoek doen, even wat supermarkten af.

's Avonds natuurlijk doorgaan waar we 's morgens al waren begonnen biertje aan de waterkant!

Eerst naar Kanti die Awa. Amsteltje. Altijd goed voor vissersman verhalen. Vandaag leek de vangst goed; 28 kilo barracuda, en nog een 8 tal (wahoo?) op de steiger. Van de week maar eens kijken of we wat vis kunnen scoren voor de BBQ!

De avond afgesloten bij Spice. Hoog makamba gehalte, maar lekker relaxed de dag afsluiten.

En vannacht was er regen... zou de zon vandaag zich dus wel laten zien?

1: Attacked by a pink flamingo at 06:00

Het had een kreet kunnen zijn uit een vage crimi film. Je kent ze wel, mannen in strakke pakken, met snelle auto's die in 24 uur de hele wereld kunnen redden door aan draadjes uit een plafond ab te seilen. Een oude Ian Fleming kreet, of iets voor good old Ernest Hemingway.

Die is hier trouwens wel. De dutch Hemmingway dan. En waar is hier? Hier is op Dushi Bonairu. Aangezien het jonge tuig dat de familie Gras bevolkt in dit schooljaar examen doet, was de beslissing vorig jaar al genomen om dan, na de examens, Danique haar geboorte eiland weer eens te bezoeken. De plek waar wij (Robert en Esther) acht jaar hebben gewoond en waar we met Tanja en Erik vaak een leuke tijd hadden. Dushop, alles achter in het vliegtuig en gaan!

Gisteravond dus aangekomen op Bonaire na een ruim 9 uur durende vlucht. Vliegen, het moet je hobby maar zijn. Stilzitten op zitplaatsen ter grootte van een sardienenblik. Dit keer met een Dreamliner. Weinig dreamy aan: Gewoon een in aluminium verpakt plastic transportvehicel dat je op 10k hoogte over een plas water transporteert. Het had ook Kia Rio mogen heten. Rammeldoos eerste klas: What ever happened tot the good old 747 waarin we altijd zo veel lol hadden?

Als dan die deur eenmaal opengaat: BAM! Die heerlijk warme deken van klamme lucht vol “in your face” herkenning! De geur van de zoute lucht, het warme asfalt, alles wat het eiland maakt: Wauw! Dan merk je wat je hebt gemist, alles komt direct weer terug, het hele heerlijke gevoel van 8 jaar chillen op de Antillen.

In het donker over het eiland richting Hato: ook zo'n deja vu: Zo kwamen we in 1993 ook aan. Toen ook in een gammel busje, door de Kaya Grandi, in het donker proberen te zien. Nu zagen we al wel dat er veel was veranderd: Vandaag dus maar eens op verkenning uit!

Oh... en die roze flamingo? We hebben en opblaas exemplaar mee... die ligt nu op tafel heel erg roze te zijn maar vloog met de passaatwind net tegen me aan... en met dat wennen aan het tijdsverschil was dat dus al erg vroeg in de ochtend.